Een Volgepiest Waadpak ­

Door Chris Zonneveld

Het zal ongeveer 15 jaar geleden zijn dat het mij overkwam. Zoals gewoonlijk was ik weer aan het stropen. Als je me vraagt waarom ik stroop kan ik alleen maar zeggen dat ik weet dat het niet goed is maar ik kan het niet laten. Mijn adrenaline gaat er sneller van stromen en ik krijg er een kik van.

Het was aardig weer en ik besloot om te gaan vissen. Peuren deed ik in die tijd erg veel. Rond mijn woonplaats wist ik een paar aardige plekken waar veel paling zat. Ik was eerst naar een plek gegaan waar ik meestal wel aardig paling ving, maar deze avond zat er niets. Dan maar naar een andere plek, maar ook hier niets.

Na wat aan de kant te hebben gezeten en een kop koffie te hebben gedronken, ging ik mijn geluk maar beproeven in het IJselmeer. Daar aangekomen, deed ik mijn waadpak aan en pakte mijn peurstok met daaraan een grote tros wormen. Hier op deze plek, had ik in de loop der jaren al heel wat paling gevangen. Ik had geluk en ving dan ook de ene paling na de andere. Ik denk dat ik al een pond of 15 paling had toen ik voor mij uit in de schemer iets op mij af zag komen!

Rugvin

Ik knipperde eens met mijn ogen, want wat ik hier zag kon niet. Doodstil stond ik in het water en de haren op mijn armen en in mijn nek gingen overeind staan. De rillingen liepen over mijn rug. In al die jaren dat ik viste had ik dit nog nooit gezien en was ik ook nog nooit zo bang geweest. Langzaam, maar in een lijn kwam er een grote rugvin op mij af. Ik kon mij niet verroeren en bleef doodstil staan.Toen de rugvin maar op mij af bleef komen sloeg ik met mijn peurstok hard op het water. Vlak voor mij maakte de rugvin een haakse bocht en verdween in de nacht. Snel verliet ik het water. Aan de kant gekomen ging ik zitten om van de schrik te bekomen.

Toen ik daar zo zat kwam er een kennis/ vriend/ stroper voorbij. “Wat zie jij er uit, heb je soms spoken gezien?” zei hij en ik vertelde hem het hele verhaal. Na mijn verhaal met een glimlach te hebben aangehoord barstte hij in lachen uit en de tranen liepen over zijn wangen.

ijsselmeerhaai?

Uitroepend: “Schei uit, ik pies haast in mijn broek” maakte hij opmerkingen dat het een grote haai moest zijn geweest. JAWS misschien wel! Ik begon te twijfelen en liet mij overhalen om met hem nog even te gaan peuren. Samen gingen wij het water in. Toen wij daar zo een tijdje hadden gestaan en leuk paling vingen, zag ik vóór mij de vin wéér komen!

Zonder te schreeuwen siste ik vanuit mijn mondhoek:” Kees, KEES! kijk vóór je, daar daar is die vin weer!” Kees keek op en bedacht zich geen twee keer. Hals over de kop verliet hij geschrokken het water.

Jezus zal niet zo snel over het water hebben kunnen lopen als dat Kees deed. Toen ik het water uit kwam stond Kees geschrokken aan de kant en zei: “Ik ga hier nooit meer vissen”. Nu had hij echt in zijn broek gepist, maar dan niet van het lachen. Als ik dit verhaal op verjaardagen vertel of ergens anders, dan moet iedereen er maar om lachen en niemand gelooft het. Maar het is echt gebeurd. Toen ik het eens aan een oude visser vertelde, keek die mij aan en zei, zonder ook maar van mij verhaal onder de indruk te zijn en alsof het de gewoonste zaak was, dat het wel eens een grote steur geweest kon zijn, omdat er in het IJselmeer nu eenmaal geen haaien zwemmen.

En daar zal ik het dan maar op houden omdat ik niet weet en kan bedenken wat het dan anders geweest kan zijn.